(Op weg naar) new home, sweet new home
Geplaatst in Algemeen door Jurjen op za 23 januari 2010 om 11:00.
Na een lange reisdag ben ik dan eindelijk aangekomen in Québec, mijn nieuwe thuis. Wat heerlijk om weer bij Marie-France te zijn en idem (maar toch ook een heel klein beetje gek) om in het bekende appartement terug te komen, waar ik in totaal nog niet heel veel tijd (3,5 maand in de afgelopen 1,5 jaar) heb doorgebracht, maar wel een deel van de inrichting heb verzorgd. Gelukkig heb ik in de afgelopen tijd in de aanloop naar de overstap niet al te veel tijd gehad om hier uitgebreid bij stil te staan. Door een drukke agenda en ook mezelf bezighouden in de rustigere uurtjes, kon ik me nog niet al te veel zorgen maken om hoe ik me misschien zou voelen bij het vertrek uit Nederland en de aankomst in Canada. Maar ook onderweg werd mij het niet makkelijk gemaakt en werd ik lekker beziggehouden.
Schiphol
Op de luchthaven naar de incheckbalie. Ik kom daar vol goede moed en zin aan met een flinke berg bagage (2x 32kg om in te checken en 2,5 tas handbagage). Hier al de eerste tegenvaller: “Volgens mijn systeem mag u maar 2x 23kg aan bagage inchecken.”
Het eigenaardige was dat er per 1 november een nieuwe regelgeving bij AirFrance/KLM is ingevoerd: op alle vluchten waar het ’stuksconcept’ op van toepassing is, mag je normaal gesproken 2x 23kg meenemen, behalve vanaf dat moment naar de VS en Canada (daar mag nog maar 1x 23kg ingecheckt worden). Echter, op mijn Award Ticket (uitgegeven door Flying Blue, dus een andere organisatie dan KLM zelf) staat het volgende: “U kunt zonder extra kosten in de toeristenklasse (klas Y) een bagagestuk van maximaal 23 kg in het ruim meenemen, op vluchten van Europa naar de VS / Canada (en op de retourvlucht). Op andere vluchten kunt u twee bagagestukken van maximaal 23 kg meenemen en als u in de klasse La Première, Affaires, Premium Voyageur of Alizé (klas P, J, W, S) vliegt, zijn twee bagagestukken van elk maximaal 32 kg toegestaan.” Op mijn boeking staat code W en ook staat overal genoemd dat mijn boeking 2PC (2 stuks bagage) toelaat. Kennelijk een extra vrijstelling van Flying Blue? Maar erg verwarrend en laat mij denken dat ik 2x 32kg mag meenemen. Ook de dame achter de check-inbalie geeft mij gelijk, maar kan niet zelfstandig mij een uitzonderingspositie toekennen. Er wordt een supervisor bijgeroepen, die wil zelfs de bagagevrijstelling terugdraaien naar 1x 23kg. Na aandringen gaat zij op haar beurt maar háár supervisor overleggen. Na een paar minuten komt ze terug: “Ik heb goed nieuws voor je! Door alle verwarring en omdat je hier toch al met 2x 32kg klaarstaat, mag je voor deze ene keer die hoeveelheid meenemen. Ga er echter wel vanuit dat de volgende keer dat je vliegt deze ‘fout’ weer is gecorrigeerd.”
Het probleem van de ruimbagage is opgelost, nu alleen nog de handbagage wegen… De grote tas van 15kg is niet toegestaan, de maximum bedraagt 10kg. Vervolgens ontstaat een uitzoekpartij van welke spullen minder nodig zijn en nog snel een aantal lichte kabels overhevelen naar de ruimbagage (ik had nog 1,5kg over) tot na vijf maal opnieuw wegen de dame toegeeft bij 11kg: “Dichtbij genoeg…” De ruimbagage vertrekt met de transportband de grond in en wij vertrekken richting het panoramaterras om daar met z’n allen (pa, ma, broertje Sebastiaan en ik) nog een kop koffie te drinken inclusief gebak. Op de terugweg nog een tijd stilgestaan voor een defecte lift (uiteindelijk toch maar de trap genomen) en afscheid genomen vlak voor de douane.
De vlucht zelf was -zoals altijd- te lang, maar buiten dat ging het redelijk vlot: op mijn persoonlijke videoschermpje twee films gekeken (Inglorious Bastards en Angels & Demons) en best lekkere maaltijden geserveerd gekregen.
Aankomst
Op de luchthaven van Montréal was het gekkenhuis. Kennelijk hebben de Canadezen uitgebreid zonvakantie gevierd om even aan de sneeuw te kunnen ontsnappen en de rijen zijn dan ook enorm. Eerst een kwartier door de wachtrijen lopen om bij een douanebeambte te kunnen komen. Vervolgens voor mijn visum langs bij het immigratiekantoor, alwaar ik wederom een half uur mocht wachten voor ik aan de beurt was. Met de ‘immigration officer’ klikte het goed: beetje zitten kletsen over wat mijn plannen waren met mijn WHP-visum en de FBTO-site samen zitten vertalen, omdat de ambassade vergeten was te vermelden dat ik een bewijs moest meenemen dat ik zorgverzekering heb gedurende mijn hele verblijf. Na een kwartier van procedures en het gereedmaken van mijn visum, kon ik dan eindelijk mijn bagage afhalen en weer in een 100m lange rij aansluiten om naar de uitgang te gaan. In de tussentijd alvast vriendinlief gebeld dat ik goed ben aangekomen en eenmaal aan de andere kant van de rij werd ik opgewacht door haar ouders. We hebben samen gegeten in het centrum van de stad en vervolgens hebben ze me naar het busstation gebracht, vanwaar de bus naar Québec-City zou vertrekken.
Kaartje kopen was nog een gedoe. “Studentenkorting graag… O ja, studentenkaart zit nog in mijn bagage daar verderop.” *halen* “Betalen? Met creditcard graag! Oh, ik zie dat er iets mis is gegaan en nu is mijn kaart ‘declined’.” Terwijl ik naar de ATM ren, stelt mijn schoonvader voor dat hij dan maar met zijn creditcard betaalt. Vervolgens rennen naar de bus, waar we worden tegengehouden. Gemist? Nee, de eerste bus zit vol en vertrekt al eerder, wegens drukte is er een tweede bus die nu wordt geopend en om de officiële tijd zal vertrekken. En inderdaad, een minuut later naar de bus ernaast gelopen, bagage erin en genoten van een reis in een vrijwel lege tourbus.
Op het Centraal Station in Québec word ik opgewacht door een glimlachende vriendin die mij in haar armen sluit. Heerlijk! Alsof ik nooit ben weggeweest!
Prachtig blog! Ik ga je verhalen volgen. Succes met het vinden van (leuk) werk!
Hej,
Bedankt voor je mail. Leuk om je verhalen te lezen. Ik zit zelf voor een half jaar in Zweden dus verhuis perikelen zijn bij mij niet onbekend. Heel veel plezier!
Ik hoop dat je je snel thuis voelt!
Janna